Memini vero, inquam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Magno hic ingenio, sed res se tamen sic habet, ut nimis imperiosi philosophi sit vetare meminisse. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Duo Reges: constructio interrete. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. At coluit ipse amicitias. Haeret in salebra. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Avaritiamne minuis? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Non est igitur summum malum dolor. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Itaque his sapiens semper vacabit.

Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Sed nimis multa. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Suo genere perveniant ad extremum;

At, si voluptas esset bonum, desideraret. Deprehensus omnem poenam contemnet. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Bork Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Haec dicuntur fortasse ieiunius;

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Cur, nisi quod turpis oratio est? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. At enim sequor utilitatem. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis;

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Quis Aristidem non mortuum diligit? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. ALIO MODO. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Quae ista amicitia est? Disserendi artem nullam habuit. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Negare non possum.

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?